چرا به فکر ایجاد باشگاه ستاره‌شناس افتادم؟

این اتفاق و تجربه از همان سال‌های دور که نجوم را به صورت حضوری در نجف‌آباد آموزش می‌داده‌ام؛ گریبان‌گیرمان بود: علاقه‌مندانی (در هر رده سنی) در برهه‌ای از زمان، شیفته و علاقه‌مند نجوم می‌شوند، با شور و علاقه آموزش‌های نجوم را دریافت می‌کنند، رصدهایی انجام می‌دهند، فعالیت‌هایی در یک محدوده زمانی می‌کنند؛ ولی با تمام شدن آموزش‌ها و به مرور زمان، آرام آرام ارتباطشان با دنیای نجوم کمرنگ و کمرنگ و ضعیف می‌شود.

بی‌تعارف بگویم برای بیشتر این عزیزان زمانی فرامی‌رسد که دیگر یادی از نجوم و ستاره‌شناسی در خاطر ندارند.

چه بسیار شاگردان علاقه‌مندی بوده‌اند که بیست سال پیش با شوق فراوان کلاس‌ها را شرکت می‌کردند، حتا تلسکوپ و ابزار مناسبی هم تهیه کردند؛ ولی اکنون آنقدر سرگرم زندگی و کار و فرزند و خانواده شده‌اند که فقط نامی از نجوم را به یاد دارند.

هرچند بوده‌اند کسانی که همچنان پیگیر هستند و ارتباط خود را حفظ کرده‌اند، ولی تعدادشان بسیار کمتر بوده است.

البته این طبیعی است که انسان‌ها در جریان زندگی و مشغولیت‌های آن، فرصت کمتری برای پرداختن به علاقه‌مندی‌های خودشان بکنند؛ به خصوص با این همه بحران‌های گوناگونی که در این سال‌ها گریبان‌گیر جامعه ایران است.

بدین ترتیب همیشه یکی از دغدغه‌های من به عنوان معلم نجوم این بوده که تلاش کنم تا ارتباط دانشجویانم با نجوم، بیشتر، عمیق‌تر و پایدارتر باشد.